İmam Kəbədə öz Rəbbi ilə əhd-peyman bağladı, Ərəfatda öz Rəbbi ilə görüşüb qəlbini eşq dolu zəmzəmlə sirab etdi, sonra da Kərbəla minasında öz əhdinə aşiqlərin qibtə edəcəyi aşiqanə bir tərzdə vəfa qıldı.
İmam Allahın nuru, Yezid isə İblisin törəməsi idi. İmam ağlın, eşqin və imanın, Yezid isə nəfsin, rəzalət və küfrün timsalı idi.
Yezid fani dünyanın övladı olduğu üçün, fani və ötəri qələbəni öz məqsədinə çatması kimi qəbul etdi. İmamın həyatı isə əbədiyyət günəşinin özünü fəda etməsi əbədi bir məşəlin alovlanmasına böyük və layiqli bir zəmin yaratmaq üçün imiş.
İmam öz səhabələrini seçib aparmışdı və onlara vədə verdiyi İlahi rəhməti onlara çatdırdı. Yezid isə onun özü kimi vəfasızlıqda, imansızlıqda və nəfspərəstlikdə lider olan kölələrinə verdiyi vədələrinə əməl etmədi.
